Παραμύθι κλεμμένο απ' τα παλιά...

Μια μέρα συγκεντρώθηκαν όλα τα συναισθήματα του ανθρώπου.

Η Τρέλα πρότεινε να παίξουν κρυφτό.

Το Ενδιαφέρον σήκωσε το φρύδι με νόημα, η Περιέργεια ρώτησε

"τί είναι κρυφτό;".

Ο Ενθουσιασμός χόρευε, η Χαρά πηδούσε για να καταφέρει

να "προσηλυτίσει" το Δίλημμα και την Απάθεια.

Η Αλήθεια δεν ήθελε να κρυφτεί, γιατί ήξερε ότι κάποια στιγμή

θα την αποκάλυπταν, η Υπεροψία έβρισκε το παιχνίδι χαζό.

Η Τρέλα άρχισε να μετράει. Η Τεμπελιά κρύφτηκε στον πρώτο

βράχο που συνάντησε. Η Πίστη πέταξε στους ουρανούς,

η Γενναιοδωρία, σε αντίθεση με τον Εγωισμό, είχε πρόβλημα, αφού

έκρινε υπέροχες όλες τις κρυψώνες και τις παραχωρούσε στους φίλους της.

Το Πάθος και ο Πόθος κρύφτηκαν μέσα σε ένα ηφαίστειο,

ο Έρωτας πίσω από ένα θάμνο με τριαντάφυλλα.

"........1000" μέτρησε η Τρέλα και άρχισε να ψάχνει. 

Βρήκε την Τεμπελιά, την Πίστη, που μίλαγε στον ουρανό με το Θεό,

τον Πόθο  και το Πάθος, τη Ζήλια, το Θρίαμβο, τους πάντες.

Μόνο ο Έρωτας ήταν χαμένος. Η Τρέλα έψαχνε παντού, μα τίποτα.

Όταν ήταν σχεδόν έτοιμη να τα παρατήσει, βρήκε ένα θάμνο

από τριαντάφυλλα και άρχισε να τον κουνάει δυνατά. 

Ξαφνικά, άκουσε βογκητό πόνου.

Ήταν ο Έρωτας, που τα αγκάθια τού είχαν πληγώσει τα μάτια.

Η Τρέλα δεν ήξερε πως να επανορθώσει, έκλαιγε, ζήταγε συγνώμη

και στο τέλος υποσχέθηκε να γίνει ο οδηγός του Έρωτα.

Από τότε ο Έρωτας είναι πάντα τυφλός και η Τρέλα πάντα τον συνοδεύει..

Αφιερωμένο σε σένα μικρή μου...

Συγνώμη για το νευρικό μου γέλιο...

Ξέρεις ότι σ' αγαπάω...

Και θέλω το καλό...

όλων μας...;)