Living in a world without you..

It's hard to believe that it came to this 

You paralyzed my body with the poisoned kiss 
For 40 days and nights I was chained to your bed 
You thought that was the end of the story 
Something inside me called freedom came alive 
Living in a world without you 

You told me, my darling 
Without me, you're nothing 
You taught me to look in your eyes 
And fed me your sweet lies 

Suddenly someone was there in the window 
Looking outside at the sky that had never been blue 
Ah, there's a world without you 
I see the light 
Living in a world without you 
Ah, there is hope to guide me 
I will survive 
Living in a world without you ...

Σκληροί για τον καθένα οι στίχοι των "Τhe Rasmus".

 Οι γυναίκες θα 'λεγαν "εμείς είμαστε αυτές που δεχόμαστε πάντα

 τα δηλητηριασμένα φιλιά σας".  Οι άνδρες...το ίδιο. 

Το κάθε φύλο καταλογίζει στο άλλο ευθύνες για προδοσία, 

για υποκρισία, για απιστία, για τη μοναξιά.

 Η πραγματικότητα όμως απέχει πολύ από τις θεωρίες αυτές.

 Εκεί, είναι θέμα χαρακτήρα.

Ο κάθε άνθρωπος θα ένιωθε ευάλωτος στη θέα και μόνο κάποιου 

άλλου που θα τον "αλυσόδενε"

 στο κρεβάτι του. Με τη μεταφορική έννοια βέβαια...

Και όταν αναπόφευκτα κάποτε έρχεται το τέλος, 

πάντα μα πάντα,

 ο ένας θεωρείται για τον άλλο νικητής.

Και ο εαυτός του σαφώς ο χαμένος. Ο προδομένος...

Συνήθως από μια άσχημη εμπειρία που αποκτούμε, 

γενικεύουμε "οι γυναίκες" ή αντίστοιχα 

"οι άνδρες" δε μπορούν να νιώσουν, να καψουρευτούν, να αγαπήσουν...

Τι λάθος χειρισμός, τι λάθος γνώμη... 

Συμβαίνει στον καθένα.

 Ακόμα και στους πιο "θρασείς".

Σ' αυτούς που διακηρύσσουν παντού πως όσο είναι νέοι 

δε θέλουν δεσμεύσεις, πως δε θέλουν μόνιμες σχέσεις.

Μόνιμες....τέλοσπαντων... 

Ποτέ δεν ξέρεις πότε θα έρθει η ώρα που ναι, 

θα δεσμευτείς μέσα σ' ένα βράδυ,

 θα το επιδιώξεις και θα χαρείς κ όλας. Και τότε...

ούτε θα σκεφτείς τα χθεσινοβραδινά σου λόγια...

Θα καψουρευτείς, θα νιώσεις, θα γεμίσεις τις μπαταρίες σου χαρά, 

πόθο, λαχτάρα, περηφάνεια

για την κοπέλα που 'χεις δίπλα σου, είναι όμορφη όσο καμία...

Και ξέρεις...όσο γρήγορα φουσκώνουν αυτές οι ιστορίες,

 δυστυχώς το ίδιο γρήγορα ξεφουσκώνουν...

Ο ένας είναι αυτός πάντα που αποχωρεί.

Κάποια στιγμή, ξαφνικά για σένα, μένεις αχόρταγος 

απ' το παραμύθι σου, 

να κοιτάς το κορίτσι σου να τρέχει σ' άλλη αγκαλιά...

Και καλείσαι να επιβιώσεις σ' έναν κόσμο, χωρίς "αυτή"...

Αυτή...που λες πως σε χρησιμοποίησε,

 αυτή που δε σε χειρίστηκε σωστά...

Μένεις μόνος και η μόνο λύση είναι η αποδοχή...

Ε...ναι λοιπόν...θα επιζήσεις...

 Όπως έκανες πάντα ως τώρα...

Κάποιος εκεί έξω είναι που σ' αγαπάει...

Δε χρειάζεται να ναι ερωτική η αγάπη...

Αγάπη από το  φίλο σου 

που δε μπρορεί να σε βλέπει να κλαις,

 αγάπη από τη μάνα σου,

από τον αδερφό σου, 

ακόμα και από κάποιον

 που δεν έχει το θάρρος να στ' ομολογήσει...

ακόμα και από μένα...