Έζησαν κάποτε δύο μπαλόνια. Τα φούσκωσε κάποτε ένα 6χρονο αγόρι και τα άφησε στο μικρό του δωμάτιο. Τα δυο αυτά μπαλόνια ζουν τόσο λίγο, μέχρι να ξεφουσκώσουν. Όλη τους η ζωή είναι τόσο μικρή. Το ένα είναι μοβ και το άλλο πράσινο. Πρώτα ο μικρός φούσκωσε το μοβ και μετά το πράσινο. Τα άφησε χώρια. Το ένα στη μιαν άκρη του δωματίου και το άλλο στην άλλη. Σιγά σιγά όμως, και αφου πέρασαν δύο μέρες, ο αέρας έφερε στο οπτικό πεδίο του μοβ μπαλονιού το πράσινο μπαλόνι. Χαμογέλασε. Πλησιάσε. "Πώς σε λένε;" Ρώτησε. Το πράσινο μπαλόνι μάλλον ντράπηκε και γύρισε την πλάτη. "Εντάξει" είπε το μοβ μπαλόνι. "Εγώ θα σε ονομάσω ΄Φίλο', κάπως πρέπει να σε φωνάζω". Πέρασαν ώρες, το πράσινο μπαλόνι δεν έδινε σημασία στο μοβ. Το μοβ προσπαθούσε να του μιλήσει. Εξ' άλλου, μόνο ήταν κι αυτό. "Είναι τόσο μικρή η ζωή μας", ξεστόμισε ένα βράδυ το μοβ μπαλόνι. "Λες και δεν ξέρεις ότι σε λίγες μέρες θα ξεφουσκώσουμε". Το πράσινο πάλι δε μίλησε. Γύρισε όμως, κοίταξε το άλλο στα μάτια και χαμογέλασε. Εκείνη η νύχτα ήταν ξεχωριστή. Την πέρασαν παρέα. Ήταν τόσο σύντομη νύχτα... Από τότε ήρθαν κοντά. Μιλούσαν ώρες, έλεγαν αστεία, ανέκδοτα, ποιήματα, έλεγαν για το παιδί που τους έδωσε ζωή...
Σ'αγαπάω, ψέλλισε μια μέρα το πράσινο μπαλόνι."Θέλω να σε φιλήσω. Ξέρω όμως τι κόστος έχει. Αν σε φιλήσω, θα χάσεις τη μισή σου ζωή. Θα γίνεις μισός. Και θα πεθάνεις πολύ πιο σύντομα από μένα. Και τότε εγώ, που με ονόμασες φίλο, θα ζήσω την υπόλοιπη μισή ζωή μου μόνο. Θέλω όμως τόσο πολύ, αλλά περισσότερο θέλω να ζήσεις". Τότε το μοβ μπαλόνι θυμήθηκε ότι κάποτε ένιωσε κι αυτό την ανάγκη να φιλήσει ένα μπαλόνι. Ένα άλλο, ένα κόκκινο. Τότε για πρώτη φορά το μοβ δεν απάντησε... Το πράσινο περόμενε μέρες απάντηση. Στο τέλος κατάλαβε πως το μοβ από τη στιγμή εκείνη που του είπε για το φιλί, είχε απομακρυνθει.
"Τί έχεις;", το ρώτησε.
"Πονάω", απάντησε. "Αγαπούσα και γω κάποτε ένα κόκκινο μπαλόνι. Ήταν τόσο όμορφο...Ζήτησα τότε και γω να το φιλήσω. Δε μ' ένοιαζε που θα χανόταν η ζωή. Για μένα η ζωή όλη, ήταν εκείνη η στιγμή".
"Και; Το φίλησες;" ρώτησε λυπημένο το πράσινο μπαλόνι.
"Όχι" απάντησε το μοβ. "Το είδα μια μέρα να το αγκαλιάζει ένα άσπρο, εντυπωσιακό μπαλόνι. Να το φιλάει...και να μένει μισό. Και τότε, φίλησε και εκείνο το άσπρο και έμεινε κι αυτό μισό...Το επανέλαβαν ακόμη μια φορά. Και ξεφούσκωσαν. Μαζί". Τα μάτια του γέμισαν δάκρυα. Σιγά σιγά άρχισε να ξεφουσκώνει. Από τότε, όταν το πράσινο μπαλόνι έβλεπε το μοβ να μην είναι καλά, πήγαινε και το χαίδευε. Δεν ήθελε να το φιλήσει. Σεβόταν την επιθυμία του.
Ώσπου έφτασε η ώρα να ξεφουσκώσει στην αγκαλιά του. Τότε το πράσινο μπαλόνι έκλαψε πολύ... Είχε μείνει και κείνο μισό. Κράτησε το άψυχο σώμα του αγαπημένου του και το φίλησε. Τόσο δυνατά, που έγινε κι αυτό ένα μαζί του.
Το άλλο πρωί, τα βρήκε το μικρό αγόρι και τα πήρε στα χέρια του. "Κρίμα", είπε. "Δεν πρόλαβα να παίξουμε. Τώρα κι όλας θα φουσκώσω δύο άλλα. Ίδια....".
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου