Αγαπώ τους κλόουν....

"Θυμάσαι ένα χειμωνιάτικο πρωινό, που ήρθα και σε ξύπνησα χωρίς να με περιμένεις; Σε πήρα από το χέρι και περπατήσαμε στους δρόμους, μέσα στο κρύο και στη βροχή. Δεν κάναμε τίποτα σπουδαίο. Δε λύσαμε κανένα πρόβλημα του κόσμου. Κρατιόμαστε χέρι χέρι, λέγαμε ό,τι μας ερχόταν στο κεφάλι και γελούσαμε. Δε σου είπα ποτέ πόσο είχα ανάγκη εκείνη την ημέρα να σε δω. Πως δεν άντεχα να κουβαλήσω ως το βράδυ την ψυχή μου. Δε σου είπα ποτέ πόσο μου 'χες λείψει".

Δε σου 'πα ούτε καν πόσο όμορφος ήσουν. Χωρίς να ντυθείς...Έτσι απλά. Με το μαύρο σου μπουφάν. Και το σκουφάκι. Ξέρεις, αυτός είναι ο νέος μου χώρος. Αυτός που σχεδιάσαμε εκείνο το βράδυ να φτιάξουμε μαζί. Να νιώθουμε, να ζούμε... Να γράφουμε στον τοίχο του ο ένας για τον άλλο. Σου το πρότεινα, λίγο πριν φτάσουμε στις ομπρέλες. Θυμάσαι; Ένας τοίχος όλος δικός μας. Να ξεκινήσει λευκός...και με μαύρο μαρκαδόρο κάποια στιγμή να γεμίσει...Όχι με κόκκινο...Φοβάμαι το κόκκινο, ίσως περισσότερο και από το μαύρο. Βλέπεις...Μαύρο ήταν το σκουφάκι σου...Μαύρο είχε το πρόσωπό σου, όχι κόκκινο. Σου πα, το φοβάμαι. Είχα σχεδιάσει και τι θα γράψω πρώτα, με τι γράμματα. Γράμματα στρογγυλά, τα καλά μου, πλάγια, κάπου επάνω αριστερά στον τοίχο : "Να είσαι για πάντα καλά. Θα σε κάνω να γελάς. Πάντα να γελάς. Θα 'σαι ο κλόουν μου. Θα σε μασκαρεύω κάθε φορά μ' άλλα χρώματα και περούκες! Τι όμορφος που θα σαι..."

Πέρασε καιρός από τότε..Ο τοίχος μας περίμενε...κενός να τον ζωγραφίσουμε. Δεν πήγαμε..Ούτε μαζί...Ούτε μόνοι...Το σημείωμα στον τοίχο το έγραψα σ' ένα χαρτάκι και το πέταξα τυλιγμένο με μια μαύρη κορδελίτσα στη θάλασσα. Στο ίδιο σημείο που σκέφτηκα το τί θα σου γράψω. Έκανε κύκλους στην αρχή... Γύριζε πίσω και απομακρυνόταν. Ξανά...και ξανά.. Το χάζευα ώρα πολλή... Τα μάτια μου γέμισαν θάλασσα. Η κορδέλα έγινε ένα μαζί της. Ήταν σκουρόχρωμη. Το άσπρο χαρτάκι άρχισε να βουλιάζει... Δε σου πα ποτέ πως τ' όνειρό μου ήταν να γίνεις ο κλόουν μου... Ίσως το χαρτάκι το βρεις κάποια νύχτα σε κάποια άλλη παραλία...Με τα χρόνια...Δε χάνονται αυτά τα χαρτάκια...Ξαναγυρνάνε. Μπορεί ο αποστολέας να είναι διαφορετικός, αλλά ξαναγυρνάνε... Και που ξέρεις..., ακόμα κι έτσι....Ίσως ο κλόουν μου κάποτε ζήσει....

(Υ.Σ. Ο κλόουν φοράει πάντα μαύρο σκουφάκι...)