-21-

Σήμερα είδα μια πολύ όμορφη κοπέλα. Ίσως την πιο όμορφη που έχω συναντήσει όσο καιρό ζω και κυκλοφορώ στην πόλη. Και είναι δύσκολο μια γυναίκα να είναι αντικειμενική για μιαν άλλη... Περίπου στα 20, μετρίου αναστήματος, με μπλέ αέρινο φόρεμα, μπότες κ μακριά μάλλινη ζακέτα. Το πρόσωπό της σχεδόν αμακιγιάριστο. Μύτη λίγο ανασηκωμένη. Καστανή, με μακριά ελαφρώς σγουρά μαλλιά.
Είναι κάτι στην αύρα κάποιων ανθρώπων που σε μαγνητίζει. Προς στιγμήν επιβεβαίωσα στο μυαλό μου- για πολλοστή φορά- πως δεν έχει κανένα νόημα να κάνεις κάτι εκκεντρικό για να σε προσέξουν. Να βάψεις τα μαλλιά σου ξανθά ή να κάνεις ένα περίεργο κούρεμα. Στην πραγματική ζωή μετράει αυτό που ονομάζουμε: Απλότητα. Αυτή μετράει. Αυτή τραβάει... Εκεί φαίνεται η πραγματική ομορφιά. Φαντάστηκα την κοπέλα με ξανθά μαλλιά αντί καστανά, μακιγιαρισμένη με προσεγμένο ντύσιμο. Όμορφη θα ήταν σίγουρα.. Το πιο σίγουρο όμως είναι το ότι δε θα την πρόσεχα.
Αμέσως, σκέφτηκα πόσοι νεαροί άνδρες, άραγε, θα βρήκαν στο πρόσωπό της αυτή την ομορφιά; Πόσο να την είχαν ποθήσει; Άραγε την είχε αγαπήσει κανείς; Και αυτή; Τί έκανε; Τους κοίταξε με το κενό βλέμμα που είχε όση ώρα την παρατηρούσα. Έφυγε; Ή έμεινε; Άραγε αυτή πληγώθηκε ποτέ; Ή έφευγε πάντα νικητής; Ξενύχτησε ποτέ λέγοντας τον ανεκπλήρωτο έρωτά της στη φίλη της; Έτρεμαν ποτέ τα γόνατά της στη θέα κάποιου; Γενικά χαμογελάει; Κλαίει; Ή μένει πάντα αδιάφορη, ρηχή. Ρηχότητα- το χαρακτηριστικό- η μάστιγα της εποχής μας. Η μάστιγα στις διαπροσωπικές μας σχέσεις...
Ώσπου, έφτασε η ώρα να κατέβω. (Και εδώ να αναφέρω κάτι που είχα παραλείψει.. Την κοπέλα την συνάντησα σ' ένα αστικό). Το μάθημα θα είχε ήδη αρχίσει. Εκείνη συνέχισε το δρομολόγιο. Μάλλον για Αριστοτέλους. Εκεί που σε περιμένουν πάντα οι -Χ- σ' αυτές τις ηλικίες. Μ' ένα χαμόγελο, ένα χάδι, με ρηχότητα, μ' ένα όμορφο ή άσχημο νέο. Σκοπός όμως είναι να σε περιμένουν. Το δύσκολο είναι να περπατάει κανείς εκεί μόνος... Παντού μόνος... Έχει και πολύ κρύο......