Παρασκευή 27 Μαρτίου 2009

Living in a world without you..














It's hard to believe that it came to this 
You paralyzed my body with the poisoned kiss 
For 40 days and nights I was chained to your bed 
You thought that was the end of the story 
Something inside me called freedom came alive 
Living in a world without you 

You told me, my darling 
Without me, you're nothing 
You taught me to look in your eyes 
And fed me your sweet lies 

Suddenly someone was there in the window 
Looking outside at the sky that had never been blue 
Ah, there's a world without you 
I see the light 
Living in a world without you 
Ah, there is hope to guide me 
I will survive 
Living in a world without you ...

Σκληροί για τον καθένα οι στίχοι των "Τhe Rasmus".
 Οι γυναίκες θα 'λεγαν "εμείς είμαστε αυτές που δεχόμαστε πάντα
 τα δηλητηριασμένα φιλιά σας".  Οι άνδρες...το ίδιο. 
Το κάθε φύλο καταλογίζει στο άλλο ευθύνες για προδοσία, 
για υποκρισία, για απιστία, για τη μοναξιά.
 Η πραγματικότητα όμως απέχει πολύ από τις θεωρίες αυτές.
 Εκεί, είναι θέμα χαρακτήρα.
Ο κάθε άνθρωπος θα ένιωθε ευάλωτος στη θέα και μόνο κάποιου 
άλλου που θα τον "αλυσόδενε"
 στο κρεβάτι του. Με τη μεταφορική έννοια βέβαια...
Και όταν αναπόφευκτα κάποτε έρχεται το τέλος, 
πάντα μα πάντα,
 ο ένας θεωρείται για τον άλλο νικητής.
Και ο εαυτός του σαφώς ο χαμένος. Ο προδομένος...
Συνήθως από μια άσχημη εμπειρία που αποκτούμε, 
γενικεύουμε "οι γυναίκες" ή αντίστοιχα 
"οι άνδρες" δε μπορούν να νιώσουν, να καψουρευτούν, να αγαπήσουν...
Τι λάθος χειρισμός, τι λάθος γνώμη... 
Συμβαίνει στον καθένα.
 Ακόμα και στους πιο "θρασείς".
Σ' αυτούς που διακηρύσσουν παντού πως όσο είναι νέοι 
δε θέλουν δεσμεύσεις, πως δε θέλουν μόνιμες σχέσεις.
Μόνιμες....τέλοσπαντων... 
Ποτέ δεν ξέρεις πότε θα έρθει η ώρα που ναι, 
θα δεσμευτείς μέσα σ' ένα βράδυ,
 θα το επιδιώξεις και θα χαρείς κ όλας. Και τότε...
ούτε θα σκεφτείς τα χθεσινοβραδινά σου λόγια...
Θα καψουρευτείς, θα νιώσεις, θα γεμίσεις τις μπαταρίες σου χαρά, 
πόθο, λαχτάρα, περηφάνεια
για την κοπέλα που 'χεις δίπλα σου, είναι όμορφη όσο καμία...
Και ξέρεις...όσο γρήγορα φουσκώνουν αυτές οι ιστορίες,
 δυστυχώς το ίδιο γρήγορα ξεφουσκώνουν...
Ο ένας είναι αυτός πάντα που αποχωρεί.
Κάποια στιγμή, ξαφνικά για σένα, μένεις αχόρταγος 
απ' το παραμύθι σου, 
να κοιτάς το κορίτσι σου να τρέχει σ' άλλη αγκαλιά...
Και καλείσαι να επιβιώσεις σ' έναν κόσμο, χωρίς "αυτή"...
Αυτή...που λες πως σε χρησιμοποίησε,
 αυτή που δε σε χειρίστηκε σωστά...
Μένεις μόνος και η μόνο λύση είναι η αποδοχή...
Ε...ναι λοιπόν...θα επιζήσεις...
 Όπως έκανες πάντα ως τώρα...
Κάποιος εκεί έξω είναι που σ' αγαπάει...
Δε χρειάζεται να ναι ερωτική η αγάπη...
Αγάπη από το  φίλο σου 
που δε μπρορεί να σε βλέπει να κλαις,
 αγάπη από τη μάνα σου,
από τον αδερφό σου, 
ακόμα και από κάποιον
 που δεν έχει το θάρρος να στ' ομολογήσει...
ακόμα και από μένα...

Τρίτη 24 Μαρτίου 2009



Είχα ανάγκη σήμερα το βράδυ μιαν αγκαλιά σου... Χωρις λόγια, υποσχέσεις...χωρίς τίποτα. Να σουν κοντά μου και έστω 2 λεπτά να κολλούσα πάνω σου... Τι δύσκολο είναι να πνίγεις τα θέλω σου... Και να ήμουν βέβαιη πως δεν ήθελες; Απλά δε γίνεται... Δε γίνεται αγάπη μου ούτε ν' ακούσω τη φωνή σου... Κοιμάσαι... Να σαι καλά...Είμαι κοντά σου και σε προσέχω.. Δεν είσαι ποτέ μόνος... Μακάρι να νιώσω για σένα το τραγούδι που σου αρέσει και που θεωρούσα μέχρι πρότινος υπερβολή: " Μέχρι το τέλος του κόσμου... Μέχρι να χάσω το φως μου...."... Τι γέλια θα κάνουμε.... Καληνύχτα.... Δε σ' αγαπώ... Όχι ακόμα...

-21-

Σήμερα είδα μια πολύ όμορφη κοπέλα. Ίσως την πιο όμορφη που έχω συναντήσει όσο καιρό ζω και κυκλοφορώ στην πόλη. Και είναι δύσκολο μια γυναίκα να είναι αντικειμενική για μιαν άλλη... Περίπου στα 20, μετρίου αναστήματος, με μπλέ αέρινο φόρεμα, μπότες κ μακριά μάλλινη ζακέτα. Το πρόσωπό της σχεδόν αμακιγιάριστο. Μύτη λίγο ανασηκωμένη. Καστανή, με μακριά ελαφρώς σγουρά μαλλιά.
Είναι κάτι στην αύρα κάποιων ανθρώπων που σε μαγνητίζει. Προς στιγμήν επιβεβαίωσα στο μυαλό μου- για πολλοστή φορά- πως δεν έχει κανένα νόημα να κάνεις κάτι εκκεντρικό για να σε προσέξουν. Να βάψεις τα μαλλιά σου ξανθά ή να κάνεις ένα περίεργο κούρεμα. Στην πραγματική ζωή μετράει αυτό που ονομάζουμε: Απλότητα. Αυτή μετράει. Αυτή τραβάει... Εκεί φαίνεται η πραγματική ομορφιά. Φαντάστηκα την κοπέλα με ξανθά μαλλιά αντί καστανά, μακιγιαρισμένη με προσεγμένο ντύσιμο. Όμορφη θα ήταν σίγουρα.. Το πιο σίγουρο όμως είναι το ότι δε θα την πρόσεχα.
Αμέσως, σκέφτηκα πόσοι νεαροί άνδρες, άραγε, θα βρήκαν στο πρόσωπό της αυτή την ομορφιά; Πόσο να την είχαν ποθήσει; Άραγε την είχε αγαπήσει κανείς; Και αυτή; Τί έκανε; Τους κοίταξε με το κενό βλέμμα που είχε όση ώρα την παρατηρούσα. Έφυγε; Ή έμεινε; Άραγε αυτή πληγώθηκε ποτέ; Ή έφευγε πάντα νικητής; Ξενύχτησε ποτέ λέγοντας τον ανεκπλήρωτο έρωτά της στη φίλη της; Έτρεμαν ποτέ τα γόνατά της στη θέα κάποιου; Γενικά χαμογελάει; Κλαίει; Ή μένει πάντα αδιάφορη, ρηχή. Ρηχότητα- το χαρακτηριστικό- η μάστιγα της εποχής μας. Η μάστιγα στις διαπροσωπικές μας σχέσεις...
Ώσπου, έφτασε η ώρα να κατέβω. (Και εδώ να αναφέρω κάτι που είχα παραλείψει.. Την κοπέλα την συνάντησα σ' ένα αστικό). Το μάθημα θα είχε ήδη αρχίσει. Εκείνη συνέχισε το δρομολόγιο. Μάλλον για Αριστοτέλους. Εκεί που σε περιμένουν πάντα οι -Χ- σ' αυτές τις ηλικίες. Μ' ένα χαμόγελο, ένα χάδι, με ρηχότητα, μ' ένα όμορφο ή άσχημο νέο. Σκοπός όμως είναι να σε περιμένουν. Το δύσκολο είναι να περπατάει κανείς εκεί μόνος... Παντού μόνος... Έχει και πολύ κρύο......

Δευτέρα 23 Μαρτίου 2009

Διάλογος δυο πειρατών ξημερώματα τρίτης...στο κατάστρωμα...κρύο...4:40 π.μ.



-Γιατί ξεφυσάς;

- Χα... πολλά ψάρια μου το λένε...χέλια, αστακοί, μπαρμπούνια...
- Τα ψάρια ασ' τα στη θάλασσα..
-Οκ..
-Εμείς είμαστε στους ωκεανούς...
- Μα...ούτε ένα; Ούτε ένα να μην πάρω μαζί;
- Θα έρθει μόνο του από τη θάλασσα.. Ναι... πάντα...Συγκινήθηκα...

Δάκρυσαν οι πειρατές... είπαν να σκεπαστούν με την κουβέρτα τους και να κοιτάνε τ' άστρα μέχρι να ξημερώσει...εξ' άλλου...δεν έμεινε και πολύ ώρα ακόμη... Ο ένας άρχισε να σκέφτεται τους επόμενους προορισμούς, ενώ ο άλλος... τα ψάρια που άφησε να φύγουν στη θάλασσα... Είχε κρύο όμως.... δε μίλησαν...κοίταξαν ο ένας τον άλλο σηκώθηκαν... και κατευθύνθηκαν για το εσωτερικό του πλοίου...εξ' άλλου είχε πολύ αέρα..καμιά στεριά δε φαινόταν... και ένας τρίτος πειρατής τους περίμενε μέσα... άρρωστος...

-Καληνύχτα...
-Είμαι ευτυχισμένος...είπε ο πειρατής που ονειρευόταν τις επόμενες ακτές...
Ο άλλος δε μίλησε...


*Όλα είναι φανταστικά εκτός το διάλογο των πειρατών...Όσο κι αν σας φαίνεται παράξενο...και από άλλο χρόνο....όντως κάποτε υπήρξαν δυο πειρατές που τα ένιωθαν...και μεταξύ τους έβγαζαν πάαντα μα πάντα νόημα...

Πέμπτη 12 Μαρτίου 2009

Χαθήκαμε στο πιο βαθύ σκοτάδι,
που τόσο αγαπήσαμε..
Εκεί που οι ανάσες δένουν σώμα με σώμα,
ψυχή με ψυχή...
Εκεί που εγώ είμαι εσύ... κι εσύ εγώ..
Εκεί που.. είμαστε ένα...
emigre