καλοκαίρι ...2009...

Αύγουστος...

Λένε σαν τ' Αυγούστου το φεγγάρι άλλη ομορφιά δεν έχει.

Εποχή που ξενινάνε τ' Αυγουστιάτικα φεγγάρια.

Μεγάλα, φωτεινά, με χρώμα θολό.

Ανάμεσα στο πορτοκαλί και το κίτρινο, με υποψία

καφέ και κόκκινου.

Λένε, ότι όταν κοιτάς το φεγγάρι αυτό με κάποιον άλλο,

τα μάτια σας βλέπουν πάντα με τον ίδιο τρόπο.

Πόση λαχτάρα και υπομονή υπάρχει στισ καρδιές αυτών

που τρέχουν ακόμα και σήμερα να κοιτάξουν μαζί το φεγγάρι...

Άραγε υπάρχει έρωτας σήμερα; Το βρίσκει κανείς

σημαντικό; Να τρέξει, να δει το φεγγάρι,

να την αγκαλιάσει και να της πει πως είναι όμορφη

όσο καμία αυτή τη νύχτα...

Σήμερα, όλα αυτά θεωρούνται απ' τους περισσότερους από

εμάς υπερβολές, πράγματα και πράξεις περιττές.

Ίσως κοροιδεύαμε και κάποιον αν μαθαίναμε

ότι το κάνει... Ότι κάθε Αύγουστο,

κοιτάει το φεγγάρι μαζί της, μοιράζονται τα ίδια

όνειρα. και πριν τους χωρίσει το ξημέρωμα, κάθε

χρονιά της λέει:

"Θα σε περιμένω εδώ και τον επόμενο Αύγουστο...

Θα μαι εδώ, για να σου θυμίσω όλα αυτά

που δε θέλω ποτέ να ξεχάσεις."

Ιστορίες σαν παραμύθι. Μεγάλες, πολύτιμες.

Που όποιος μπορεί να τις ζει, ή ακόμα και να τις

ονειρεύεται είναι αξιοζήλευτος... Μεγάλος.

Που όταν ο Θεός βλέπει αυτούς τους ανθρώπους

κάθε Αύγουστο, γελάει... Αυτούς που

κάθε Αύγουστο, σε κάθε Πανσέληνο δεν είναι ποτέ μόνοι.

είναι μαζί. κι ας περνάνε τα χρόνια, κι ας αφήνουν

τα σημάδια τους στο πρόσωπό τους.

ξέρεις, η ομορφιά δε χάνεται.

και είναι πανέμορφο να βλέπεις τα ίδια μάτια ακόμη πιο όμορφα

καθώς μεγαλώνουν.

δυστυχώς όμως κανένας μας δεν είναι ικανός

για κάτι τέτοιο, μεγάλο.

εγκαταλείπουμε τη μάχη και προσπαθούμ μετά

να ξεπεράσουμε τον άλλο.

Μένουμε μόνοι, και μας βρίσκει η Πανσέληνος και

οι Αύγουστοι κουρασμένους απο μοναξιά

και εφήμερες αγάπες.

και τότε είναι που σκέφτεσαι τα όνειρα

που έκανες μικρός, πιτσιρικάς ακόμα.

το "σ' αγαπώ" που της φώναξες στη θάλασσα

ανήμερα της Παναγίας, κάτω απ' το ίδιο φεγγάρι.

κι όλα τ' αστέρια του ουρανού έβαζε Εκείνη

να χαμογελάνε. και να χαμογελάς και εσύ.

γιατί αυτή είναι η ευτυχία.

θα θελα κάποτε να ρθει κάποιος και να μου πει:

ναι, εγώ αυτό που ονειρεύεσαι, το έζησα.

και αυτό θα ευχηθώ και σ' όποιον αγαπάω

πραγματικά.

στους δύσκολους καιρούς που ζούμε, και στους

ακόμα πιο κενούς που θα έρθουν,

εσείς να είστε αυτοί που δε θα μαζοποιηθείτε.

θα ζείτε με τα όνειρά σας.

δε θα ντρέπεστε να φωνάξετε με θάρρος ότι

ναι, είστε ερωτευμένοι.

ίσως τότε ο κόσμος μπορέσει να σωθεί.

ίσως τότε βρούμε το Θεό. γιατί εκείνος πάντα

δίδασκε:

Αγαπάτε αλλήλους. Αληθινά...

You flick your mane and click your fingers again
And from your back, you call my name
And like a fool, I run right back to you
And dance along to your latest tune

And when the land slides
And when the planets die
That's when I come back, when I come back to you

And when the sun cools
And when the stars fall
That's when I come back, when I come back to you

You roll those eyes and trap my hand in your thighs
It's slavery but in disguise
And like a fool, I come right back to you
There's nothing else that I can do

And when the pigs fly
And when the planets die
That's when I come back, when I come back to you

And when the sun cools
And when the stars fall
That's when I come back, when I come back to you

And when the land slides
And when the planets die
That's when I come back, when I come back to you

And when the sun cools
And when the stars fall
That's when I come back, when I come back to you

And when the war machines
Rust eternally
That's when I come back, when I come back to you

And when your heart bleeds
For a love that's dead like me
That's when I come back, when I come back to you...

"Νιώθω πως σ' ερωτεύομαι. Τραντάζομαι με τον ήχο της φωνής σου, ξεπετιέμαι από τη θέση μου, όταν σ' αντικρίζω. ..

Μπερδεύω τα βήματά μου,όταν ξέρω πως με παρατηρείς. Σ' ανακαλύπτω μέσα μου, Μ' ανακαλύπτω από σένα, λέξη λέξη.Αισθάνομαι την ανάγκη της προσευχής να μη χαθείς...

Αφιερώνω στα χέρια σου τα δάκρυά μου ανενόχλητα. Έλα ακόμα πιο κοντά μου ή τουλάχιστον, μη φύγεις ακόμα...

Παραμύθι κλεμμένο απ' τα παλιά...

Μια μέρα συγκεντρώθηκαν όλα τα συναισθήματα του ανθρώπου.

Η Τρέλα πρότεινε να παίξουν κρυφτό.

Το Ενδιαφέρον σήκωσε το φρύδι με νόημα, η Περιέργεια ρώτησε

"τί είναι κρυφτό;".

Ο Ενθουσιασμός χόρευε, η Χαρά πηδούσε για να καταφέρει

να "προσηλυτίσει" το Δίλημμα και την Απάθεια.

Η Αλήθεια δεν ήθελε να κρυφτεί, γιατί ήξερε ότι κάποια στιγμή

θα την αποκάλυπταν, η Υπεροψία έβρισκε το παιχνίδι χαζό.

Η Τρέλα άρχισε να μετράει. Η Τεμπελιά κρύφτηκε στον πρώτο

βράχο που συνάντησε. Η Πίστη πέταξε στους ουρανούς,

η Γενναιοδωρία, σε αντίθεση με τον Εγωισμό, είχε πρόβλημα, αφού

έκρινε υπέροχες όλες τις κρυψώνες και τις παραχωρούσε στους φίλους της.

Το Πάθος και ο Πόθος κρύφτηκαν μέσα σε ένα ηφαίστειο,

ο Έρωτας πίσω από ένα θάμνο με τριαντάφυλλα.

"........1000" μέτρησε η Τρέλα και άρχισε να ψάχνει. 

Βρήκε την Τεμπελιά, την Πίστη, που μίλαγε στον ουρανό με το Θεό,

τον Πόθο  και το Πάθος, τη Ζήλια, το Θρίαμβο, τους πάντες.

Μόνο ο Έρωτας ήταν χαμένος. Η Τρέλα έψαχνε παντού, μα τίποτα.

Όταν ήταν σχεδόν έτοιμη να τα παρατήσει, βρήκε ένα θάμνο

από τριαντάφυλλα και άρχισε να τον κουνάει δυνατά. 

Ξαφνικά, άκουσε βογκητό πόνου.

Ήταν ο Έρωτας, που τα αγκάθια τού είχαν πληγώσει τα μάτια.

Η Τρέλα δεν ήξερε πως να επανορθώσει, έκλαιγε, ζήταγε συγνώμη

και στο τέλος υποσχέθηκε να γίνει ο οδηγός του Έρωτα.

Από τότε ο Έρωτας είναι πάντα τυφλός και η Τρέλα πάντα τον συνοδεύει..

Αφιερωμένο σε σένα μικρή μου...

Συγνώμη για το νευρικό μου γέλιο...

Ξέρεις ότι σ' αγαπάω...

Και θέλω το καλό...

όλων μας...;)

Living in a world without you..

It's hard to believe that it came to this 

You paralyzed my body with the poisoned kiss 
For 40 days and nights I was chained to your bed 
You thought that was the end of the story 
Something inside me called freedom came alive 
Living in a world without you 

You told me, my darling 
Without me, you're nothing 
You taught me to look in your eyes 
And fed me your sweet lies 

Suddenly someone was there in the window 
Looking outside at the sky that had never been blue 
Ah, there's a world without you 
I see the light 
Living in a world without you 
Ah, there is hope to guide me 
I will survive 
Living in a world without you ...

Σκληροί για τον καθένα οι στίχοι των "Τhe Rasmus".

 Οι γυναίκες θα 'λεγαν "εμείς είμαστε αυτές που δεχόμαστε πάντα

 τα δηλητηριασμένα φιλιά σας".  Οι άνδρες...το ίδιο. 

Το κάθε φύλο καταλογίζει στο άλλο ευθύνες για προδοσία, 

για υποκρισία, για απιστία, για τη μοναξιά.

 Η πραγματικότητα όμως απέχει πολύ από τις θεωρίες αυτές.

 Εκεί, είναι θέμα χαρακτήρα.

Ο κάθε άνθρωπος θα ένιωθε ευάλωτος στη θέα και μόνο κάποιου 

άλλου που θα τον "αλυσόδενε"

 στο κρεβάτι του. Με τη μεταφορική έννοια βέβαια...

Και όταν αναπόφευκτα κάποτε έρχεται το τέλος, 

πάντα μα πάντα,

 ο ένας θεωρείται για τον άλλο νικητής.

Και ο εαυτός του σαφώς ο χαμένος. Ο προδομένος...

Συνήθως από μια άσχημη εμπειρία που αποκτούμε, 

γενικεύουμε "οι γυναίκες" ή αντίστοιχα 

"οι άνδρες" δε μπορούν να νιώσουν, να καψουρευτούν, να αγαπήσουν...

Τι λάθος χειρισμός, τι λάθος γνώμη... 

Συμβαίνει στον καθένα.

 Ακόμα και στους πιο "θρασείς".

Σ' αυτούς που διακηρύσσουν παντού πως όσο είναι νέοι 

δε θέλουν δεσμεύσεις, πως δε θέλουν μόνιμες σχέσεις.

Μόνιμες....τέλοσπαντων... 

Ποτέ δεν ξέρεις πότε θα έρθει η ώρα που ναι, 

θα δεσμευτείς μέσα σ' ένα βράδυ,

 θα το επιδιώξεις και θα χαρείς κ όλας. Και τότε...

ούτε θα σκεφτείς τα χθεσινοβραδινά σου λόγια...

Θα καψουρευτείς, θα νιώσεις, θα γεμίσεις τις μπαταρίες σου χαρά, 

πόθο, λαχτάρα, περηφάνεια

για την κοπέλα που 'χεις δίπλα σου, είναι όμορφη όσο καμία...

Και ξέρεις...όσο γρήγορα φουσκώνουν αυτές οι ιστορίες,

 δυστυχώς το ίδιο γρήγορα ξεφουσκώνουν...

Ο ένας είναι αυτός πάντα που αποχωρεί.

Κάποια στιγμή, ξαφνικά για σένα, μένεις αχόρταγος 

απ' το παραμύθι σου, 

να κοιτάς το κορίτσι σου να τρέχει σ' άλλη αγκαλιά...

Και καλείσαι να επιβιώσεις σ' έναν κόσμο, χωρίς "αυτή"...

Αυτή...που λες πως σε χρησιμοποίησε,

 αυτή που δε σε χειρίστηκε σωστά...

Μένεις μόνος και η μόνο λύση είναι η αποδοχή...

Ε...ναι λοιπόν...θα επιζήσεις...

 Όπως έκανες πάντα ως τώρα...

Κάποιος εκεί έξω είναι που σ' αγαπάει...

Δε χρειάζεται να ναι ερωτική η αγάπη...

Αγάπη από το  φίλο σου 

που δε μπρορεί να σε βλέπει να κλαις,

 αγάπη από τη μάνα σου,

από τον αδερφό σου, 

ακόμα και από κάποιον

 που δεν έχει το θάρρος να στ' ομολογήσει...

ακόμα και από μένα...

Είχα ανάγκη σήμερα το βράδυ μιαν αγκαλιά σου... Χωρις λόγια, υποσχέσεις...χωρίς τίποτα. Να σουν κοντά μου και έστω 2 λεπτά να κολλούσα πάνω σου... Τι δύσκολο είναι να πνίγεις τα θέλω σου... Και να ήμουν βέβαιη πως δεν ήθελες; Απλά δε γίνεται... Δε γίνεται αγάπη μου ούτε ν' ακούσω τη φωνή σου... Κοιμάσαι... Να σαι καλά...Είμαι κοντά σου και σε προσέχω.. Δεν είσαι ποτέ μόνος... Μακάρι να νιώσω για σένα το τραγούδι που σου αρέσει και που θεωρούσα μέχρι πρότινος υπερβολή: " Μέχρι το τέλος του κόσμου... Μέχρι να χάσω το φως μου...."... Τι γέλια θα κάνουμε.... Καληνύχτα.... Δε σ' αγαπώ... Όχι ακόμα...

-21-

Σήμερα είδα μια πολύ όμορφη κοπέλα. Ίσως την πιο όμορφη που έχω συναντήσει όσο καιρό ζω και κυκλοφορώ στην πόλη. Και είναι δύσκολο μια γυναίκα να είναι αντικειμενική για μιαν άλλη... Περίπου στα 20, μετρίου αναστήματος, με μπλέ αέρινο φόρεμα, μπότες κ μακριά μάλλινη ζακέτα. Το πρόσωπό της σχεδόν αμακιγιάριστο. Μύτη λίγο ανασηκωμένη. Καστανή, με μακριά ελαφρώς σγουρά μαλλιά.
Είναι κάτι στην αύρα κάποιων ανθρώπων που σε μαγνητίζει. Προς στιγμήν επιβεβαίωσα στο μυαλό μου- για πολλοστή φορά- πως δεν έχει κανένα νόημα να κάνεις κάτι εκκεντρικό για να σε προσέξουν. Να βάψεις τα μαλλιά σου ξανθά ή να κάνεις ένα περίεργο κούρεμα. Στην πραγματική ζωή μετράει αυτό που ονομάζουμε: Απλότητα. Αυτή μετράει. Αυτή τραβάει... Εκεί φαίνεται η πραγματική ομορφιά. Φαντάστηκα την κοπέλα με ξανθά μαλλιά αντί καστανά, μακιγιαρισμένη με προσεγμένο ντύσιμο. Όμορφη θα ήταν σίγουρα.. Το πιο σίγουρο όμως είναι το ότι δε θα την πρόσεχα.
Αμέσως, σκέφτηκα πόσοι νεαροί άνδρες, άραγε, θα βρήκαν στο πρόσωπό της αυτή την ομορφιά; Πόσο να την είχαν ποθήσει; Άραγε την είχε αγαπήσει κανείς; Και αυτή; Τί έκανε; Τους κοίταξε με το κενό βλέμμα που είχε όση ώρα την παρατηρούσα. Έφυγε; Ή έμεινε; Άραγε αυτή πληγώθηκε ποτέ; Ή έφευγε πάντα νικητής; Ξενύχτησε ποτέ λέγοντας τον ανεκπλήρωτο έρωτά της στη φίλη της; Έτρεμαν ποτέ τα γόνατά της στη θέα κάποιου; Γενικά χαμογελάει; Κλαίει; Ή μένει πάντα αδιάφορη, ρηχή. Ρηχότητα- το χαρακτηριστικό- η μάστιγα της εποχής μας. Η μάστιγα στις διαπροσωπικές μας σχέσεις...
Ώσπου, έφτασε η ώρα να κατέβω. (Και εδώ να αναφέρω κάτι που είχα παραλείψει.. Την κοπέλα την συνάντησα σ' ένα αστικό). Το μάθημα θα είχε ήδη αρχίσει. Εκείνη συνέχισε το δρομολόγιο. Μάλλον για Αριστοτέλους. Εκεί που σε περιμένουν πάντα οι -Χ- σ' αυτές τις ηλικίες. Μ' ένα χαμόγελο, ένα χάδι, με ρηχότητα, μ' ένα όμορφο ή άσχημο νέο. Σκοπός όμως είναι να σε περιμένουν. Το δύσκολο είναι να περπατάει κανείς εκεί μόνος... Παντού μόνος... Έχει και πολύ κρύο......

Διάλογος δυο πειρατών ξημερώματα τρίτης...στο κατάστρωμα...κρύο...4:40 π.μ.

-Γιατί ξεφυσάς;
- Χα... πολλά ψάρια μου το λένε...χέλια, αστακοί, μπαρμπούνια...
- Τα ψάρια ασ' τα στη θάλασσα..
-Οκ..
-Εμείς είμαστε στους ωκεανούς...
- Μα...ούτε ένα; Ούτε ένα να μην πάρω μαζί;
- Θα έρθει μόνο του από τη θάλασσα.. Ναι... πάντα...Συγκινήθηκα...

Δάκρυσαν οι πειρατές... είπαν να σκεπαστούν με την κουβέρτα τους και να κοιτάνε τ' άστρα μέχρι να ξημερώσει...εξ' άλλου...δεν έμεινε και πολύ ώρα ακόμη... Ο ένας άρχισε να σκέφτεται τους επόμενους προορισμούς, ενώ ο άλλος... τα ψάρια που άφησε να φύγουν στη θάλασσα... Είχε κρύο όμως.... δε μίλησαν...κοίταξαν ο ένας τον άλλο σηκώθηκαν... και κατευθύνθηκαν για το εσωτερικό του πλοίου...εξ' άλλου είχε πολύ αέρα..καμιά στεριά δε φαινόταν... και ένας τρίτος πειρατής τους περίμενε μέσα... άρρωστος...

-Καληνύχτα...
-Είμαι ευτυχισμένος...είπε ο πειρατής που ονειρευόταν τις επόμενες ακτές...
Ο άλλος δε μίλησε...


*Όλα είναι φανταστικά εκτός το διάλογο των πειρατών...Όσο κι αν σας φαίνεται παράξενο...και από άλλο χρόνο....όντως κάποτε υπήρξαν δυο πειρατές που τα ένιωθαν...και μεταξύ τους έβγαζαν πάαντα μα πάντα νόημα...

Χαθήκαμε στο πιο βαθύ σκοτάδι,

που τόσο αγαπήσαμε..

Εκεί που οι ανάσες δένουν σώμα με σώμα,

ψυχή με ψυχή...

Εκεί που εγώ είμαι εσύ... κι εσύ εγώ..

Εκεί που.. είμαστε ένα...

emigre

Μια περίεργη άλφα-βήτα....

Α ισθάνεσαι- πολλά, λίγα, ή τίποτα

Βυθίζεσαι- εθελοντικά

Γελάς- δυνατά

Δακρύζεις- φανερά

Επιμένεις- υστερικά

Ζεις- ειδικά...

Ηρεμείς- μοναχικά

Θέλεις- πολλά

Ικετεύεις- μάταια

Κλαις- παιδικά

Λάμπεις- από χαρά

Μετανιώνεις- για όσα δεν τολμάς

Νιώθεις- και αγαπάς

Ξεπερνάς- και προχωράς

Ονειρεύεσαι- με τα μάτια ανοιχτά

Περιμένεις- καρτερικά

Ρωτάς- διστακτικά

Σβήνεις- γρήγορα..

Τρέμεις- μη...

Υποψιάζεσαι- ότι...μήπως...

Φοβάσαι- μη...

Χαμογελάς- γιατί....

Ψεύδεσαι- γιατί...

Ωραία είσαι τελικά βρε... Μέτρα, πόσα σου πάνε απ' αυτά. Και πόσα θέλεις να αλλάξεις... Η άλφα βήτα φτιάχνεται...Όπως τη βλέπει κανείς...
Σε σκέφτομαι...Καληνύχτα...

Ένα σύντομο παραμύθι...

Έζησαν κάποτε δύο μπαλόνια. Τα φούσκωσε κάποτε ένα 6χρονο αγόρι και τα άφησε στο μικρό του δωμάτιο. Τα δυο αυτά μπαλόνια ζουν τόσο λίγο, μέχρι να ξεφουσκώσουν. Όλη τους η ζωή είναι τόσο μικρή. Το ένα είναι μοβ και το άλλο πράσινο. Πρώτα ο μικρός φούσκωσε το μοβ και μετά το πράσινο. Τα άφησε χώρια. Το ένα στη μιαν άκρη του δωματίου και το άλλο στην άλλη. Σιγά σιγά όμως, και αφου πέρασαν δύο μέρες, ο αέρας έφερε στο οπτικό πεδίο του μοβ μπαλονιού το πράσινο μπαλόνι. Χαμογέλασε. Πλησιάσε. "Πώς σε λένε;" Ρώτησε. Το πράσινο μπαλόνι μάλλον ντράπηκε και γύρισε την πλάτη. "Εντάξει" είπε το μοβ μπαλόνι. "Εγώ θα σε ονομάσω ΄Φίλο', κάπως πρέπει να σε φωνάζω". Πέρασαν ώρες, το πράσινο μπαλόνι δεν έδινε σημασία στο μοβ. Το μοβ προσπαθούσε να του μιλήσει. Εξ' άλλου, μόνο ήταν κι αυτό. "Είναι τόσο μικρή η ζωή μας", ξεστόμισε ένα βράδυ το μοβ μπαλόνι. "Λες και δεν ξέρεις ότι σε λίγες μέρες θα ξεφουσκώσουμε". Το πράσινο πάλι δε μίλησε. Γύρισε όμως, κοίταξε το άλλο στα μάτια και χαμογέλασε. Εκείνη η νύχτα ήταν ξεχωριστή. Την πέρασαν παρέα. Ήταν τόσο σύντομη νύχτα... Από τότε ήρθαν κοντά. Μιλούσαν ώρες, έλεγαν αστεία, ανέκδοτα, ποιήματα, έλεγαν για το παιδί που τους έδωσε ζωή...
Σ'αγαπάω, ψέλλισε μια μέρα το πράσινο μπαλόνι."Θέλω να σε φιλήσω. Ξέρω όμως τι κόστος έχει. Αν σε φιλήσω, θα χάσεις τη μισή σου ζωή. Θα γίνεις μισός. Και θα πεθάνεις πολύ πιο σύντομα από μένα. Και τότε εγώ, που με ονόμασες φίλο, θα ζήσω την υπόλοιπη μισή ζωή μου μόνο. Θέλω όμως τόσο πολύ, αλλά περισσότερο θέλω να ζήσεις". Τότε το μοβ μπαλόνι θυμήθηκε ότι κάποτε ένιωσε κι αυτό την ανάγκη να φιλήσει ένα μπαλόνι. Ένα άλλο, ένα κόκκινο. Τότε για πρώτη φορά το μοβ δεν απάντησε... Το πράσινο περόμενε μέρες απάντηση. Στο τέλος κατάλαβε πως το μοβ από τη στιγμή εκείνη που του είπε για το φιλί, είχε απομακρυνθει.
"Τί έχεις;", το ρώτησε.
"Πονάω", απάντησε. "Αγαπούσα και γω κάποτε ένα κόκκινο μπαλόνι. Ήταν τόσο όμορφο...Ζήτησα τότε και γω να το φιλήσω. Δε μ' ένοιαζε που θα χανόταν η ζωή. Για μένα η ζωή όλη, ήταν εκείνη η στιγμή".
"Και; Το φίλησες;" ρώτησε λυπημένο το πράσινο μπαλόνι.
"Όχι" απάντησε το μοβ. "Το είδα μια μέρα να το αγκαλιάζει ένα άσπρο, εντυπωσιακό μπαλόνι. Να το φιλάει...και να μένει μισό. Και τότε, φίλησε και εκείνο το άσπρο και έμεινε κι αυτό μισό...Το επανέλαβαν ακόμη μια φορά. Και ξεφούσκωσαν. Μαζί". Τα μάτια του γέμισαν δάκρυα. Σιγά σιγά άρχισε να ξεφουσκώνει. Από τότε, όταν το πράσινο μπαλόνι έβλεπε το μοβ να μην είναι καλά, πήγαινε και το χαίδευε. Δεν ήθελε να το φιλήσει. Σεβόταν την επιθυμία του.
Ώσπου έφτασε η ώρα να ξεφουσκώσει στην αγκαλιά του. Τότε το πράσινο μπαλόνι έκλαψε πολύ... Είχε μείνει και κείνο μισό. Κράτησε το άψυχο σώμα του αγαπημένου του και το φίλησε. Τόσο δυνατά, που έγινε κι αυτό ένα μαζί του.
Το άλλο πρωί, τα βρήκε το μικρό αγόρι και τα πήρε στα χέρια του. "Κρίμα", είπε. "Δεν πρόλαβα να παίξουμε. Τώρα κι όλας θα φουσκώσω δύο άλλα. Ίδια....".

Η αληθινή μου μύτη...

Ένα κόκκινο όνειρο...

Είδα, που λες, ένα όνειρο, ήρθε τρέχοντας ένα κρύο πρωινό και μου είπε… Τον είδα στ’ όνειρό μου. Ήρθε, λέει, να μείνουμε μαζί. Άνοιξε η πόρτα και μου χαμογέλασε. Λίγο πριν, είχα δει τα ρούχα του απλωμένα στο μπάνιο μου. Μαύρα. Αυτό θυμάμαι μόνο. Καθίσαμε, μου έβγαλε την κάρτα του κινητού του από την τσέπη και μου πε: «Για μένα δεν υπάρχει κανείς εκτός από σένα, δε θα φοβάσαι πια…» και με φίλησε. Ακούμπησα το κεφάλι στο υπερυψωμένο μπράτσο του καναπέ. Χαμογελούσε. Στο χαμόγελο του όμως παρατήρησα κάτι άσχημο…στην οδοντοστοιχία του.. Το παράβλεψα. Ήμουν μουδιασμένη. Σε λίγο, έφερε το σώμα του πιο κοντά μου… Τον ένιωσα πάνω μου…Τότε, το δικό μου σώμα γέμισε αίμα. Έτρεχε και λερώθηκε το μπεζ πανί. Εκείνος δεν είχε προλάβει να το δει. Ξάπλωσα πάνω και το έκρυψα. Εξ’ άλλου…ήταν τόσο όμορφο για να το χαλάσω…

Τα μάτια της ήταν κόκκινα. Μιλούσε μ’ έναν τρόπο σαν να ήθελε να αρπάξει το όνειρο. Τι να της έλεγα? Της είπα ότι στη ζωή θα δεις πολλά ακόμη τέτοια ονειράκια, που θα πετάγεσαι στο τέλος με  πρησμένα μάτια και μελαγχολική διάθεση. Θα κρατάνε…μμμμ…θα κρατάνε όσο ένα ουράνιο τόξο…(Πάντα της άρεσαν οι παρομοιώσεις, τα καταλάβαινε καλύτερα). Μετά, θα σβήνονται απ’ την ψυχή σου, όπως εκείνο απ’ τον ουρανό. Να ξέρεις… το κόκκινο είναι γρήγορο…

Κι έφυγε… Δεν την είδα τόσο λυπημένη όσο χθες. Ίσως το γρήγορο που της είπα? Το όνειρο? Πώς να της έλεγα ότι αυτά τα όνειρα είναι προιόντα του υποσυνείδητου… Πως αυτό που θέλεις πολύ καμιά φορά σου εμφανίζεται τόσο απλόχερα, αλλά κρατά μόνο δευτερόλεπτα… Πώς να της έλεγα ότι δε θα ξανάρθει? Δεν πρόλαβα να της πω ούτε να μην το γράψει στο χαρτί της. Όπως συνηθίζει… Αν το κάνει…το ουράνιο τόξο θα μείνει αποτυπωμένο εκεί για χρόνια…Και τα χρώματά του…δεν της πάνε…

Αγαπώ τους κλόουν....

"Θυμάσαι ένα χειμωνιάτικο πρωινό, που ήρθα και σε ξύπνησα χωρίς να με περιμένεις; Σε πήρα από το χέρι και περπατήσαμε στους δρόμους, μέσα στο κρύο και στη βροχή. Δεν κάναμε τίποτα σπουδαίο. Δε λύσαμε κανένα πρόβλημα του κόσμου. Κρατιόμαστε χέρι χέρι, λέγαμε ό,τι μας ερχόταν στο κεφάλι και γελούσαμε. Δε σου είπα ποτέ πόσο είχα ανάγκη εκείνη την ημέρα να σε δω. Πως δεν άντεχα να κουβαλήσω ως το βράδυ την ψυχή μου. Δε σου είπα ποτέ πόσο μου 'χες λείψει".

Δε σου 'πα ούτε καν πόσο όμορφος ήσουν. Χωρίς να ντυθείς...Έτσι απλά. Με το μαύρο σου μπουφάν. Και το σκουφάκι. Ξέρεις, αυτός είναι ο νέος μου χώρος. Αυτός που σχεδιάσαμε εκείνο το βράδυ να φτιάξουμε μαζί. Να νιώθουμε, να ζούμε... Να γράφουμε στον τοίχο του ο ένας για τον άλλο. Σου το πρότεινα, λίγο πριν φτάσουμε στις ομπρέλες. Θυμάσαι; Ένας τοίχος όλος δικός μας. Να ξεκινήσει λευκός...και με μαύρο μαρκαδόρο κάποια στιγμή να γεμίσει...Όχι με κόκκινο...Φοβάμαι το κόκκινο, ίσως περισσότερο και από το μαύρο. Βλέπεις...Μαύρο ήταν το σκουφάκι σου...Μαύρο είχε το πρόσωπό σου, όχι κόκκινο. Σου πα, το φοβάμαι. Είχα σχεδιάσει και τι θα γράψω πρώτα, με τι γράμματα. Γράμματα στρογγυλά, τα καλά μου, πλάγια, κάπου επάνω αριστερά στον τοίχο : "Να είσαι για πάντα καλά. Θα σε κάνω να γελάς. Πάντα να γελάς. Θα 'σαι ο κλόουν μου. Θα σε μασκαρεύω κάθε φορά μ' άλλα χρώματα και περούκες! Τι όμορφος που θα σαι..."

Πέρασε καιρός από τότε..Ο τοίχος μας περίμενε...κενός να τον ζωγραφίσουμε. Δεν πήγαμε..Ούτε μαζί...Ούτε μόνοι...Το σημείωμα στον τοίχο το έγραψα σ' ένα χαρτάκι και το πέταξα τυλιγμένο με μια μαύρη κορδελίτσα στη θάλασσα. Στο ίδιο σημείο που σκέφτηκα το τί θα σου γράψω. Έκανε κύκλους στην αρχή... Γύριζε πίσω και απομακρυνόταν. Ξανά...και ξανά.. Το χάζευα ώρα πολλή... Τα μάτια μου γέμισαν θάλασσα. Η κορδέλα έγινε ένα μαζί της. Ήταν σκουρόχρωμη. Το άσπρο χαρτάκι άρχισε να βουλιάζει... Δε σου πα ποτέ πως τ' όνειρό μου ήταν να γίνεις ο κλόουν μου... Ίσως το χαρτάκι το βρεις κάποια νύχτα σε κάποια άλλη παραλία...Με τα χρόνια...Δε χάνονται αυτά τα χαρτάκια...Ξαναγυρνάνε. Μπορεί ο αποστολέας να είναι διαφορετικός, αλλά ξαναγυρνάνε... Και που ξέρεις..., ακόμα κι έτσι....Ίσως ο κλόουν μου κάποτε ζήσει....

(Υ.Σ. Ο κλόουν φοράει πάντα μαύρο σκουφάκι...)

Σου είπα, έλα να σε δω, που σε πεθύμησα.

Και φόρεσες ρούχα φανταχτερά, κρέμασες λιλιά,

στολίστηκες φτερά... Σαν κλόουν έμοιαζες.

Τίποτα δεν ήταν στο νούμερό σου.

Κι εγώ που σε είχα ονειρευτεί

με το μακό τριμμένο μπλουζάκι σου.....

Αλκυόνη Παπαδάκη